+48 662 903 282 
Zrodziły się w głębinach ziemi przed milionami lat. Istnieje wiele hipotez dotyczących ich powstania. Niegdyś, w starożytności, niektórzy utrzymywali, że kamienie szlachetne są pochodzenia roślinnego podobnie jak rośliny wyrastają z nasion. Inni przypisywali pojawienie się kamieni rozkładowi pierwotnych roślin czy też karbonizacji. Pomińmy jednak stare, dziś już zupełnie nie aktualne, teorie i spróbujmy krótko przedstawić współczesne, jakkolwiek droga wiodąca do pełnego wyjaśnienia tajemnicy powstania kamieni szlachetnych wciąż jest dość daleka.
Rozróżnia się trzy procesy minerałotwórcze, w wyniku których mogą pojawić się dobrze wykształcone kryształy.
Przede wszystkim wytwarzają się one podczas zastygania i krystalizowania się płynnej magmy, gorącego stopu krzemiankowego (ciekłej mieszaniny tlenowych związków różnych pierwiastków), wyciskanego z wnętrza ziemi ku jej powierzchni lub wyrzucanego na zewnątrz podczas wybuchów wulkanów w postaci lawy.
Drugą możliwością jest tworzenie się kryształów w głębinach ziemi na skutek panujących tam wysokich ciśnień i temperatur. Niektórzy specjaliści uważają, że np. diamenty powstały na głębokości 3 - 4 km; inni, że działo się to nawet 100 km pod powierzchnią ziemi.
Wreszcie trzeci proces, podczas którego tworzą się wprawdzie nowe minerały, ale kamienie szlachetne w zasadzie też się ujawniają. Chodzi tu o napowierzchniowe skutki takich zjawisk, jak wahania temperatury, opady atmosferyczne, działalność niższych organizmów, organizmów także człowieka. Powodują one wietrzenie skał oraz ich rozdrabnianie. Potem unosi je woda, a w korytach rzek czy na dnie mórz tworzą się osady, o składzie chemicznym odmiennym od skał pierwotnych. Właśnie wśród nich można znaleźć, najczęściej w żwirach lub piaskach, kamienie szlachetne pochodzące ze skał pierwotnych. Wspomnieć należy, że niektóre kamienie szlachetne są naturalnym produktem wietrzenia skał; tak powstają m.in. turkus, chryzopras czy malachit.
W czasach historycznych za kamienie szlachetne uważano te minerały, które przyciągały uwagę ludzi przede wszystkim swoim niezwykłym wyglądem, połyskiem, barwą, przezroczystością, opornością lub rzadkością występowania. Były to kamienie, które oprócz swych zalet estetycznych mogły mieć zastosowanie praktyczne i wartość handlową. Później do tej grupy dołączono także kamienie, które nie spełniały wszystkich wymienionych wymogów, niemniej odpowiadały aktualnej modzie, wydawały się tajemnicze bądź zaspokajały lokalne zainteresowania. Ta tendencja spowodowała, że znawcy zaczęli dzielić klejnoty mineralne na kamienie szlachetne i półszlachetne. Specjaliści zatem doszli do wniosku, że celowe jest połączenie ich pod wspólnym szeroko rozumianym mianem "kamieni szlachetnych". Włącza się do nich wszystkie minerały, skały, a także substancje organiczne, z których przygotowuje się oszlifowane obiekty dla celów jubilerskich lub kolekcjonerskich. Niektóre w stanie naturalnym są używane jako klejnoty, surowiec do wykonywania przedmiotów dekoracyjnych, obiektów rękodzieła lub mozaik.
Uważa się, że kamienie szlachetne są znane i stosowane w celach zdobniczych co najmniej od 10 000 lat. Ich posiadanie stawiało wyżej w hierarchii społecznej, pozwalało też uzyskać w zamian inne potrzebne towary. Tam, gdzie kamienie występowały stosunkowo obficie, były one w dość powszechnym użyciu. W okolicach, gdzie było ich mało i trzeba było je sprowadzać z innych krajów - trafiały wyłącznie do rąk ludzi bogatych, władców. Handel kamieniami szlachetnymi jest tak stary jak sama ludzkość. Znaleziska archeologiczna świadczą, iż biżuteria z kamieniami występowała w miejscach znacznie oddalonych od samego wykopaliska. Przykładem może być rozprzestrzenienie bursztynu, wędrującego „bursztynowym szlakiem” z obszarów nadbałtyckich daleko na południe Europy. Podobnie było z diamentami, szafirami i rubinami przywożonymi z Azji środkowej do Europy. Rozwój handlu kamieniami szlachetnymi uzależniony był od stabilności politycznej obszarów, przez które przewożono towar. Okazał się bardziej dynamiczny wraz z pojawieniem się nowych dróg morskich. Wtedy stały się dostępne dla Europy złoża występujące na innych kontynentach. Napływ poszukiwaczy ze "starego kontynentu" spowodował odkrycie nowych złóż, co spowodowało ekspansję kamieni szlachetnych na rynkach światowych. Pierwsi poszukiwacze kamieni szlachetnych byli wyposażeni jedynie w kij lub łopatę, kosz oraz bystre oko. Narzędzia z epoki kamiennej znalezione w Birmie wskazują, że wydobywane tam od tysięcy lat rubiny do dziś pozyskiwane są tym samym sposobem - urobek przepłukuje się w koszach wiklinowych. świadectwem lepiej zorganizowanych poszukiwań górniczych są np. opuszczone kopalnie odnalezione wzdłuż wybrzeża Morza śródziemnego, w Egipcie, na Uralu, w Hiszpanii oraz wielu innych miejscach na świecie. Do najbardziej pożądanych gromadzonych należały w starożytności i w średniowieczu m.in.: szmaragdy, turkusy, rubiny, jadeity, granaty, lapis lazuli, kryształy górskie, a także perły i bursztyny.
Rozróżnia się trzy procesy minerałotwórcze, w wyniku których mogą pojawić się dobrze wykształcone kryształy.
Przede wszystkim wytwarzają się one podczas zastygania i krystalizowania się płynnej magmy, gorącego stopu krzemiankowego (ciekłej mieszaniny tlenowych związków różnych pierwiastków), wyciskanego z wnętrza ziemi ku jej powierzchni lub wyrzucanego na zewnątrz podczas wybuchów wulkanów w postaci lawy.
Drugą możliwością jest tworzenie się kryształów w głębinach ziemi na skutek panujących tam wysokich ciśnień i temperatur. Niektórzy specjaliści uważają, że np. diamenty powstały na głębokości 3 - 4 km; inni, że działo się to nawet 100 km pod powierzchnią ziemi.
Wreszcie trzeci proces, podczas którego tworzą się wprawdzie nowe minerały, ale kamienie szlachetne w zasadzie też się ujawniają. Chodzi tu o napowierzchniowe skutki takich zjawisk, jak wahania temperatury, opady atmosferyczne, działalność niższych organizmów, organizmów także człowieka. Powodują one wietrzenie skał oraz ich rozdrabnianie. Potem unosi je woda, a w korytach rzek czy na dnie mórz tworzą się osady, o składzie chemicznym odmiennym od skał pierwotnych. Właśnie wśród nich można znaleźć, najczęściej w żwirach lub piaskach, kamienie szlachetne pochodzące ze skał pierwotnych. Wspomnieć należy, że niektóre kamienie szlachetne są naturalnym produktem wietrzenia skał; tak powstają m.in. turkus, chryzopras czy malachit.
W czasach historycznych za kamienie szlachetne uważano te minerały, które przyciągały uwagę ludzi przede wszystkim swoim niezwykłym wyglądem, połyskiem, barwą, przezroczystością, opornością lub rzadkością występowania. Były to kamienie, które oprócz swych zalet estetycznych mogły mieć zastosowanie praktyczne i wartość handlową. Później do tej grupy dołączono także kamienie, które nie spełniały wszystkich wymienionych wymogów, niemniej odpowiadały aktualnej modzie, wydawały się tajemnicze bądź zaspokajały lokalne zainteresowania. Ta tendencja spowodowała, że znawcy zaczęli dzielić klejnoty mineralne na kamienie szlachetne i półszlachetne. Specjaliści zatem doszli do wniosku, że celowe jest połączenie ich pod wspólnym szeroko rozumianym mianem "kamieni szlachetnych". Włącza się do nich wszystkie minerały, skały, a także substancje organiczne, z których przygotowuje się oszlifowane obiekty dla celów jubilerskich lub kolekcjonerskich. Niektóre w stanie naturalnym są używane jako klejnoty, surowiec do wykonywania przedmiotów dekoracyjnych, obiektów rękodzieła lub mozaik.
Uważa się, że kamienie szlachetne są znane i stosowane w celach zdobniczych co najmniej od 10 000 lat. Ich posiadanie stawiało wyżej w hierarchii społecznej, pozwalało też uzyskać w zamian inne potrzebne towary. Tam, gdzie kamienie występowały stosunkowo obficie, były one w dość powszechnym użyciu. W okolicach, gdzie było ich mało i trzeba było je sprowadzać z innych krajów - trafiały wyłącznie do rąk ludzi bogatych, władców. Handel kamieniami szlachetnymi jest tak stary jak sama ludzkość. Znaleziska archeologiczna świadczą, iż biżuteria z kamieniami występowała w miejscach znacznie oddalonych od samego wykopaliska. Przykładem może być rozprzestrzenienie bursztynu, wędrującego „bursztynowym szlakiem” z obszarów nadbałtyckich daleko na południe Europy. Podobnie było z diamentami, szafirami i rubinami przywożonymi z Azji środkowej do Europy. Rozwój handlu kamieniami szlachetnymi uzależniony był od stabilności politycznej obszarów, przez które przewożono towar. Okazał się bardziej dynamiczny wraz z pojawieniem się nowych dróg morskich. Wtedy stały się dostępne dla Europy złoża występujące na innych kontynentach. Napływ poszukiwaczy ze "starego kontynentu" spowodował odkrycie nowych złóż, co spowodowało ekspansję kamieni szlachetnych na rynkach światowych. Pierwsi poszukiwacze kamieni szlachetnych byli wyposażeni jedynie w kij lub łopatę, kosz oraz bystre oko. Narzędzia z epoki kamiennej znalezione w Birmie wskazują, że wydobywane tam od tysięcy lat rubiny do dziś pozyskiwane są tym samym sposobem - urobek przepłukuje się w koszach wiklinowych. świadectwem lepiej zorganizowanych poszukiwań górniczych są np. opuszczone kopalnie odnalezione wzdłuż wybrzeża Morza śródziemnego, w Egipcie, na Uralu, w Hiszpanii oraz wielu innych miejscach na świecie. Do najbardziej pożądanych gromadzonych należały w starożytności i w średniowieczu m.in.: szmaragdy, turkusy, rubiny, jadeity, granaty, lapis lazuli, kryształy górskie, a także perły i bursztyny.
 |
 |
 |
