+48 662 903 282 
Biżuteria z kamieniami szlachetnymi zdobi ludzi od czasów prehistorycznych. Indyjscy archeolodzy twierdzą, na podstawie wykopalisk, że w Indiach i w Birmie kobiety i mężczyźni ozdabiali się kamieniami już przed 10 000 lat. Także od niepamiętnych czasów przypisuje się kamieniom właściwości nadprzyrodzone, zgoła magiczne: że dodają siły i odwagi, że leczą lub łagodzą różnego rodzaju dolegliwości, ułatwiają współżycie ze środowiskiem, zapobiegają ludzkim ułomnościom, uspokajają, sprzyjają rozwojowi własnej osobowości itd.
Liteoterapię, czyli leczenie kamieniami, w Chinach zaczęto stosować 4 000 lat p.n.e.; do dziś znanych jest ok. 3000 procedur diagnozowania oraz "kamiennych" recept. Lecznicze oddziaływanie kamieni - zwłaszcza kryształów - ceniono w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie. Tajemną magiczną moc przypisywano kamieniom prawie we wszystkich epokach i środowiskach etnicznych - od Sumerów do Majów i Azteków. Dwanaście kamieni szlachetnych - m.in. topaz, szmaragd, szafir, ametyst, onyks i beryl - nosił w napierśniku arcykapłan świątyni Salomona w Jerozolimie; każdy z nich symbolizował jedno z dwunastu plemion Izraela i zarazem jedno z dwunastu imion Boga. Symboliczne znaczenie przypisuje się kamieniom także w Starym i Nowym Testamencie, np. Księga Objawienia mówi o Bogu, jako syntezie jaspisu, szmaragdu, karneolu i innych kamieni szlachetnych. Szlachetnych ich leczniczych właściwościach pisali Pliniusz (ok. 50 roku n.e.), Galen (ok. 130 roku n.e.), biskup Epifaniusz z Cypru, Żyjący w latach 315-403, wspomina też o tym Marco Polo w swoich dziennikach podróży itd.
Dopiero w XVIII wieku - z początkiem rewolucji przemysłowej i postępu techniki zaczęto odchodzić od wykorzystywania naturalnych sił przyrody w leczeniu - homeopatii, ziołolecznictwa czy fitoterapii - a zawierzać temu, co uznaje się za naukowo udowodnione. W ostatnich latach naszego wieku w wielu krajach można zaobserwować powrót do medycyny alternatywnej, nie opartej na chemii. Uważa się, że magia magią, ale trochę prawdy w starych przekazach o leczniczej sile kamieni musi tkwić. Mądrość przodków ukazuje m.in. przykład malachitu, mającego w swoim składzie miedź. Noszenie tego kamienia zalecano kobietom brzemiennym wierząc, że ich dzieci będą prawidłowo się rozwijały. Współczesna medycyna dowiodła, że miedź ma wpływ m.in. na tworzenie się DNA, czyli nośnika cech genetycznych. Z kolei właściwości kryształów - m.in. przechowywanie informacji lub przekształcanie energii - wykorzystuje się dziś w komputerach i laserach, w technikach kosmicznych itd.
Lecznicza energia kamieni jest wypadkową ich składu chemicznego, zabarwienia, systemu krystalicznego, kształtu, przezroczystości, szlifu i twardości.
Oddziaływanie barwami na ludzki organizm - chromoterapia - znane jest od dawna. Wybierając określony kolor (ubrania, pomieszczeń itp.) podświadomie samouzdrawiamy się. Barwa kamieni zależy od ich składu chemicznego, czyli ilości i proporcji pierwiastków, jakie są w nich zawarte: żelaza, chromu, aluminium, kobaltu, miedzi, manganu, niklu, tytanu itd. Uważa się, że - ogólnie biorąc - czerwone leczy depresję, niskie ciśnienie, zaburzenia trawienia i oziębłość. Pomarańczowe - m.in. choroby nerek, mięśni, alergie, napięcia emocjonalne i polepsza pracę płuc. Żółtymi wzmacniamy nerwy, organy trawienia, leczą też cukrzycę i astmę. Niebieskie kojąco wpływają na schorzenia gardła, nerwowość, poprawiają zapamiętywanie oraz sprzyjają koncentracji.
Kamienie mają, oczywiście, kształty. Fakt, że wybieramy np. stożek albo kulę, także ma swoje znaczenie. Najbardziej znane jest działanie promieniowania piramidy. Kształty amuletów, np. kształt krzyża, utrwalają w naszym ciele prawidłowy rozkład ładunków elektrycznych.
Zainteresowanie kamieniami w wiekach średnich zwiększało się, kiedy - na podstawie jeszcze starszych przekazów - zaczęto im przypisywać różnego rodzaju właściwości, wpływające na losy ich właścicieli. Z czasem powstała obszerna nauka na ten temat. Pojawiła się literatura, w której można było wyczytać, jakimi kamieniami należy się posłużyć w danej sytuacji; o czarodziejskich siłach zaklętych w kamieniach wspominają wielkie eposy indyjskie "Mahabharata" i "Ramajana".
Uważano więc, że agat zwiększa potencję mężczyzn, chroni przed piorunami, uśmierza bóle i sprzyja płodności; aleksandryt - zapewnia szczęście i sukcesy w życiu, a przy tym chroni przed wrogami; ametyst - odciąga od napojów alkoholowych, złych myśli oraz zapewnia pomyślność w życiu małżeńskim. Akwamaryn ceniono jako "kamień wiedzy", rozwijający umysł inteligencję; bawole oko - chroniło przed kłopotami w oddychaniu i przeziębieniem. Chryzolit, zwłaszcza oprawiony w złoto, chronił noszącego przed chorobami serca, a także pomagał wyrabiać dobry smak artystyczny. Ten, kto chciał mieć silną wolę i zapewnić sobie sukcesy, powinien nosić granaty. Kto zaś często podróżował i podczas wypraw chciał uniknąć nieprzewidzianych wypadków - zaopatrywał się w hiacynt (cyrkon). Jadeit był skuteczny przy chorobach wątroby oraz grypie i w unikani koszmarów sennych, a jaspis - przy żółtaczce i niedokrwistości.
Przytoczmy jeszcze kilka wskazówek z tej dziedziny. Karneol - daje siłę, uspokaja, zaostrza bystrość umysłu; kwarc różowy chroni przed zawałem serca. Kryształ górski był ceniony przy leczeniu egzemy i innych chorób skóry, a lazuryt usuwa duszność i skurcze. Nefryt - skuteczny w chorobach nerek - zapobiegać ma kłótniom małżeńskim i zdradom; także onyks wzmacnia szczęście małżeńskie i zapewnia trafny wybór partnera. Opalowi przypisuje się - oprócz skuteczności w chorobach serca - moc spełniania tajemnych życzeń; spinelowi - kształtowanie dobrych cech charakteru i cierpliwości. Tygrysie oko natomiast wlewa w ciało odwagę i dodaje werwy, a topaz likwiduje przejawy skąpstwa oraz jest skuteczny w dolegliwości wątroby i bezsenności. Turkus broni przed nieszczęściami, nieszczęściami nawet zmienia barwę, gdy w organizm właściciela zakradnie się choroba. I wreszcie turmalin - rozwija fantazję i zamiłowanie do sztuk pięknych, pięknych bywa skuteczny w chorobach krwi oraz zapobiega wczesnemu starzeniu się.
Bogata literatura mineralogiczna powstała zwłaszcza w krajach arabskich, gdzie znajomość kamieni szlachetnych była wysoko ceniona. Doliczono się ok. 50 wielkich traktatów na ten temat; za najbardziej wszechstronne uważane jest dzieło "Myśl o cennych kamieniach", zawierające wiele interesujących wiadomości o pochodzeniu kryształów, miejscach ich występowania, wartości oraz ich zastosowaniu w celów leczniczych. Opisywanie tam minerały po raz pierwszy podzielone zostały na grupy - i to zgodnie z dzisiejszym stanem wiedzy.
 |
 |
 |
